Pamiętnik Ewy”- taka przesyłka dotarła do Rodziny w latach 80-tych. „Oddać do rąk Janiny D”. Pomimo starań, nigdy nie udało się dotrzeć do adresatki. Pamiętnik budził emocje. Wspomina się tam miejsca i ludzi dobrze Rodzinie znane, gdyż Ewa okazała się odległą w czasie i przestrzeni kuzynką, mieszkającą gdzieś na Antypodach, z którą Rodzina straciła po wojnie kontakt. Pamiętnik przeleżał w szufladzie 30 lat. Nadszedł czas, aby podzielić się nim z Wami. Są to prywatne notatki, nigdy nie szykowane do publikacji, dlatego emocje w nich zawarte, często naiwne i patetyczne, są prawdziwe, a nie obliczone na efekt wstrząśnięcia czytelnikiem.

Zapraszam Was na wędrówkę w czasie i przestrzeni. Naszym przewodnikiem będzie Ewa Wojakowska-dziewczyna, która prowadziła przed wojną normalne, beztroskie życie, zanim jej świat się rozpadł.

Przepisując Pamiętnik nie ingeruję w składnię zdań, ani w archaiczną pisownię wyrazów. Poprawiam jedynie literówki, interpunkcję, kolejność słów tam, gdzie zaznaczyła to autorka. Ilustracje pochodzą z zasobów internetu, lub z archiwów własnych. Wprowadziłam je jako dekorację, nie stanowią one elementu pierwotnego pamiętnika. Konwencja bloga wymaga nadawania tytułów postom. Również owe tytuły nie są częścią pamiętnika.

Informacja dla nowych czytelników:

Po prawej stronie znajduje się link do początku historii Ewy.

Przed skopiowaniem fragmentów pamiętnika na inne portale, prosimy o zwrócenie się o zgodę!

poniedziałek, 28 marca 2011

Sianokosy.

W ostatnich dniach czerwca mają wysłać ekipę w góry, do zagrabiania siana i ułożenia w kopce.
Ekipę skompletowano. Wyznaczono czterech Rosjan, jednego Ukraińca oraz cztery Polki: Niutę Sędzielowską, Zuzę Akord, Wisię Helebrand i mnie. Jeden z Rosjan, na wiadomość, że wyznaczono Polki na sianozbiory, powiedział:
-Jadą same Polki, nie będzie z kim spać.
Jadąc na sianokosy, byłam obowiązaną zabrać żywność na przeciąg siedmiu dni. Zabrałam trochę kaszy, ziemniaków i suchego chleba.
Rano, o godzinie 6-tej, wyruszyliśmy na sianokosy czterema arbami, zaprzęgniętymi w woły. Arby skręciły na drogę stepową i woły truchcikiem zdążały w kierunku gór.
Przemierzamy piaszczysty step, gdzieniegdzie porosły kępkami zżółkłej trawy. Góry były tuż tuż, tymczasem woły biegną, a odległość ciągle ta sama. Gdy słońce stanęło u zenitu, a było to samo południe, wjechaliśmy w step pokryty bujną roślinnością, poprzecinany licznymi strumykami, wypływającymi z gór. Trawa zielona, a kwiaty stepowe pachniały upajająco. Step coraz barwniejszy, woły biegną leniwie, a koła arb suną, jakby od niechcenia.
Pod zachód słońca dotarliśmy do podnóża gór. Rosjanie napoili woły, nakarmili i pojechaliśmy dalej. Wjechaliśmy w góry Tarbagataj. Zdążamy nieuregulowanym szlakiem górskim, zarzuconym kamieniami, naniesionymi zimą przez buran, a wiosną przez rwące potoki górskie. Droga wije się serpentyną u zboczy gór, arba nieustannie podskakuje, toruje sobie drogę wśród wybojów i naniesionych kamieni.
Późno wieczorem dobrnęliśmy do rozległych łąk, położonych wśród gór i przepływających potoków. Nacięliśmy krzewów karagaju, rozpalili ogień, ugotowali wrzątek i zupę.
Niebo cudnie roziskrzone gwiazdami, a wokół panuje cisza. Woły legły przy ognisku, a myśmy rozścieliły koce, niedaleko ogniska, z zamiarem odpoczęcia. Rosjanin dokładał karagaju do ognia, palił fajkę i nucił dumkę.
O północy ogień przygasł, nastał chłód, więc naciągnęłyśmy koce po szyję. Sen znużył oczy, gdy nad głowami przeraźliwie zawyły wilki. Rosjanin dorzucił do ognia karagaju, buchnął płomień i dochodziły nas już tylko odgłosy wyjących wilków.
Karagaj trzaskał w ogniu, a ściany gór roznosiły głuche echo uchodzących wilków. O spaniu nie było mowy.

O godzinie 3-ciej zerwano nas i zagnano do pracy. Grabimy siano w kopce. Atakowały nas żmije. Nie uciekały, tylko wystawiały drgające języczki, jak gdyby pytały, po co myśmy tu przyszli?

O godzinie 9-tej rano przewodnik zarządził odpoczynek do 4-tej po południu, to jest na czas upałów. Ugotowałyśmy w wiadrze obiad: kaszę z ziemniakami i zażywałyśmy wypoczynku.
O godzinie 4-tej po południu wznowiliśmy pracę, trwała do godziny 11-stej w nocy. Zmęczone ległyśmy, jak kłody. Po północy w obozie powstał popłoch, pod obóz podszedł niedźwiedź. Pomruk był coraz głośniejszy. Rosjan ogarnął lęk. Jeden dokłada karagaju do ognia, by ogień buchał płomieniem, inni, uzbrojeni w siekiery i pały, byli gotowi do odparcia ataku.
Siedzimy skulone dookoła ogniska i zanosimy modły o zesłanie pomocy. Prócz wiary w boga, niczym nie dysponowałyśmy. Niedźwiedzia spłoszył ogień, więc uciekł do kniei.

Po zgrabieniu siana, Rosjanie ładowali je na arby i zwozili w sterty. Na stercie stały Polki, odbierały siano i ubijały nogami.
Zostałam przydzielona do pomocy młodemu Rosjaninowi, silnemu, barczystemu chłopu. Rosjanin uganiał po łące bawołami i zwoził siano. Dopóki sterta była niska, wrzucał siano na stertę, a ja ubijałam nogami. Gorzej, gdy sterta urosła, podrzucał mi na widłach spore wiązki siana. Zadaniem moim było wiązki te pochwycić i wciągnąć na stertę. Omdlewały mi ręce ze zmęczenia, a ciężaru takiego nijak nie mogłam wciągnąć na stertę, więc puszczałam wiązki siana.
Rosjanin przeklinał mnie i moją matkę najohydniejszymi słowami, wrzeszczał:
-Dali mi najsłabszą dziewkę, nic nie zarobię!
Klął, na czym ziemia stała.
Siły zupełnie opuszczają mnie, chłop zły, jak ciernie, gotów mnie jeszcze przebić widłami, gdy wpadnie we wściekłość- pomyślałam.
Uklękłam na stercie siana, złożyłam błagalnie ręce i zwróciłam swe oczy ku Matce Boskiej Nieustającej Pomocy, szepcę:
-Matko Boska, uwolnij mnie od tej pracy, inaczej rzucę się na widły i przebiję, bo męczarni tej dłużej nie wytrzymam.
Ledwo skończyłam gorące słowa modlitwy, podszedł przewodnik, powiedział:
-Idź odpocząć, ty nie masz siły.
Stanęłam przy arbie, wlepiłam oczy w gwiaździste niebo, wzdychałam ku zachodowi, szeptałam:
-Tam ojczyzna moja.


Już drugi dzień jesteśmy bez jedzenia, pijemy jedynie wrzątek.
Dziesiątego dnia opuszczam góry. Jedziemy na arbach załadowanych sianem, a arby podrygują po wybojach i kamieniach.
Pod zachód słońca dojechaliśmy do kazachskiego kołchozu, gdzie zastaliśmy Kazachów, siedzących przed chałupami i jedzących okrągłe kluski, usmażone na baranim tłuszczu. Kazachowie zaprosili nas na wieczerzę. Jadłyśmy kluski bez opamiętania, pod koniec Niuta mówi:
-Pozostawmy choć dwie kluski, aby mieli o nas dobre pojęcie.
Pozostawiłyśmy dwie kluski, ale każda z nas z ukosa na nie spoglądała. Zwyciężył konwenans i pozostawiłyśmy dwie kluski.

Następnego dnia po powrocie z sianokosów, spotkała mnie Natasza- nasza pierwsza gospodyni. Powiedziała mi komplement:
-Jak ty postarzałaś się na mordzie!

Mamy trzy dni odpoczynku, po czym jedziemy na sianożęcie.
Niemcy gwałtownie prą naprzód. Lwów już w rękach niemieckich. Otrzymałam paczkę i list od teściowej oraz list od cioci Stanisławy. Zastanawia nas list cioci. Pisze, że Adaś- syn jej, nie wróci, bo tam, gdzie on przebywa, w Starobielsku, wybuchła zaraza i co dziesiąty umiera. Frania (mój ojciec) również nie wyczekujcie, bo trudno uwierzyć, aby to wszystko przetrzymał.
Ubiegłej nocy nawiedził mnie charakterystyczny sen. Śniłam o babci. Była elegancko ubrana, miała uradowaną minę, powiedziała mi na ucho: „Za sześć tygodni, licząc tylko dni robocze, pamiętaj, musisz odliczyć niedziele i święta, spotka wszystkich Polaków coś bardzo dobrego”.
Sen opowiedziałam znajomym. Wyinterpretowano, że w czasie od 15 do 31 sierpnia spotka Polaków coś dobrego. Znajomi są przejęci moim snem.

Znowu wyjeżdżam na dziesięć dni w góry, na sianożęcie. Do pracy tej wyznaczono trzech Rosjan, Polaka- Jurka Brzezińskiego i nas, cztery Polki.
Od godziny 6-tej rano czekamy na podwórzu artelu na wyjazd. Dopiero dzisiaj stwierdzono, że kosiarka w naprawie. Około południa nadjechał wóz drabiniasty, doczepiono doń kosiarkę i wyruszyliśmy w drogę.
Tuż za bramą artelu od wozu odpadło koło. Zapchaliśmy wóz na podwórze artelu. Wozu zapasowego, ani koła nie ma. Dopiero kołodziej, z pomocnikiem, poczęli naprawiać koło i tak straciliśmy cały dzień. Dopiero po zachodzie słońca wyruszyliśmy na sianokosy. Wypoczęte szkapiny cwałowały drogą stepową, a za nami sunęły tumany gęstego kurzu. Wóz turkotał, nasze twarze, brwi i rzęsy pokrył gęsty kurz. Co chwila ktoś kicha, a kurz atakuje drogi oddechowe.
Około północy przewodnik zarządził postój. Wyprzęgnięto konie i dano im wiązkę siana. Na drodze rozpalono ognisko, a myśmy legły w rowie, by wypocząć. Nie zdążyłyśmy zmrużyć oczu, gdy napadły nas chmary komarów i moskitów. Naciągnęłyśmy koce na głowy, ale komary były nieznośne i melodyjnie bzykały nad głowami.
O brzasku dnia ruszyliśmy. Step i góry malownicze, a woda w strumyku lodowata.
Tym razem jedziemy innym szlakiem, przez przełęcze. Podnóżem gór zdążamy ku wielkiej dolinie, osiadłej między rozłożystymi górami Tarbagataj.
Po południu osiągnęliśmy dolinę. Odkarmiono i napojono konie, poszła w ruch kosiarka. Do wieczora zaścielono łąkę pokosami zżętej trawy.
Nazajutrz silne słońce zamieniło trawę w siano. Przemierzamy łąkę wzdłuż pokosów i zgrabiamy siano w kopice. Każda zgrabiona kopica przynosi nam 2 kopiejki zarobku.
W górach zastał nas wychodnoj, niedziela. Najmłodsza z nas- Wisia Helebrand-poszła nocą do Urdżaru po prowianty. Rosjanie zbierają w przełęczach zioła herbaciane, a my Polki, leżymy w cieniu pod wozem i gwarzymy o ojczyźnie.
Następnej nocy Wisia powróciła. Przyniosła mi butelkę kawy z mlekiem i trochę chleba, a co najważniejsze- wiadomość, że Moskwa zawarła z Czechami układ i dla Czechów ogłoszono amnestię. Liczymy na podobny układ i amnestię.
Wiadomości z frontu skąpe. Mówią, że armia sowiecka została rozbita i że Niemcy prą naprzód.
Po dziesięciu dniach pracy, przy przeciętnym zarobku, około jednego rubla dziennie, wracamy do Urdżaru.
Postój mieliśmy w kołchozie kazachskim, położonym wśród gór. Był to kołchoz bez kobiet, ale przyczyny braku kobiet nie dociekłyśmy. Kazachowie z obozu obstąpili nas, cztery przedstawicielki prababki Ewy i zaproponowali małżeństwa.
Rosły Kazach, przewodniczący Kołchozu, zaproponował Niucie:
-Nie będziesz potrzebowała nic robić, ani wody nosić, ani ognia rozpalać, wszystko to ja sam zrobię.
I tym razem spotkał ich zawód i kołchoz nadal pozostał bez płci żeńskiej.
Po powrocie z sianożęcia, wyznaczono mnie do prac rolnych. Na czas wojny skasowano wychodnoj.
Jesteśmy tak przemęczone pracą, że ledwo pociągamy nogami. Znajomi ciągle pytają, co z moim proroczym snem?
Im gorzej na froncie, tym więcej ganiają nas. Wiele z nas ma obsypane usta wyrzutami.
Mężczyźni-tubylcy nieomal wszyscy odeszli do wojska. Nietknięte pozostało N.K.W.D i Milicja.

10 komentarzy:

  1. Drugi obrazek to obraz Tadeusza Rybkowskiego "Zwózka siana" z 1912 r.

    OdpowiedzUsuń
  2. Riannon, ja też zaglądam ,ale tak świetnie się czyta, że trudno potem coś mądrego napisać.

    OdpowiedzUsuń
  3. Chciałabym zobaczyć kiedyś taki kwitnący step.

    OdpowiedzUsuń
  4. Xena- wiem, że jesteście :-) Mnie też czasem zatyka podczas pisania i ręce opadają, gdy czyta się o tamtych realiach.
    Na razie staram się trzymać tempo, mimo, że wiosna i rozsądek wygania do robót wokół gospodarstwa. Chyba działam na baterie słoneczne :-)

    Maria- Ja to w ogóle sfiksowałam na punkcie zrobienia sobie wycieczki na wschód (gazikiem!) szlakiem Ewy :-) Ale to chyba w przyszłym wcieleniu :-)

    OdpowiedzUsuń
  5. Gdyby nie te realia... Step jawi mi się nadzwyczaj interesująco.
    I nie gadaj, wszystko przed Tobą :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Weź mnie ze sobą, będę gotować strawę w kociołku!





    I zamiatać Syfa!

    OdpowiedzUsuń
  7. He, he... gdyby nie ta moja piątka psów (przecież ich nie zabiorę, bo mi Kazachy je zeżrą! :-), to nie wahałabym się zbyt długo.

    Mario- wysunęłaś bardzo poważne argumenty, rzecz warta wzięcia pod uwagę :-)

    OdpowiedzUsuń
  8. Ale koniecznie, dopisz suplement do pamiętnika. Może dlatego pamiętnik trafił w Twoje ręce, bo Ty jedna możesz tego dokonać. Dobrze, że temat trafił pod dyskusję, teraz to mobilizacja ruszy pełną parą.
    To wręcz niesamowite, że Ewa spisała ten pamiętnik. Tyle cierpienia i ciężkich chwil w życiu. Powinniśmy naprawdę doceniać to co mamy dzisiaj.
    Pozdrawiam dziewczyny serdecznie. (Może Marysiu wyciągniesz Riannon ;))

    OdpowiedzUsuń
  9. Ja tez zapisuje sie na wyprawe, bede myla gary.
    Komlement "Jak ty postarzalas sie na mordzie!" napewno Ewe wprawil w euforie.

    OdpowiedzUsuń
  10. Rzeczywiście, taka podróż śladami Ewy i jej opisanie byłaby cudownym suplementem.
    Ataner, Tobie chyba bliżej dotrzeć do Urdżaru od drugiej strony. Jakby co, możemy umówić się na miejscu :-))) Weźmiemy Ciebie w drodze powrotnej, zaliczysz w ten sposób podróż dookoła świata :-)

    OdpowiedzUsuń