Kryzys gospodarczy.

W domu rodziców co raz częściej słyszę słowo „kryzys gospodarczy”. Na ogół wszyscy narzekają. W kołach urzędniczych przebąkują o redukcji etatów i płac.

Tegoroczna zima ciężka. Na ulicach Lwowa widzimy nędznie odzianych ludzi. Są to bezrobotni, ludzie bez jutra. Kupcy narzekają na brak klienteli, fabrykanci na nadprodukcję, urzędnicy na niskie płace, a bezrobotni wołają: „chleba”.

Obecnie nieprzyjemnie spacerować po ulicach miasta. Przechodniów atakują batiarzy, wypowiadają złośliwe uwagi pod adresem tych, których kryzys dotąd  nie zdążył dotknąć.

Dawniej w salonach mówiono wykwintnym językiem o sztuce, literaturze, muzyce i poezji. Teraz w salonach słychać rzeczy koszmarne: redukcje, bezrobocie, zafantowane meble, zaprotestowane weksle, obniżka płacy, samobójstwa i na pokrewne tematy.

W naszej kamienicy, w suterynach, zajmuje jedną izbę stróżowa Józefowa. Izba zatłoczona, służy również za stolarnię, bo mąż Józefowej stolarzem. Poza szafą, stołem, kilku krzesłami, stoją dwa łóżka i kotlina do gotowania. W izbie ciasno.

W jednym łóżku śpi Józefowa z mężem, w drugim jej matka z dwojgiem wnucząt. W dzień łóżko babci odnajmowane panince, dziewczynie lekkich obyczajów, dawniej ekspedientce sklepowej. W dzień, przy akompaniamencie piły i hebla, śpi sublokatorka, a nocą ugania się po ulicach Lwowa za źródłem dochodu.

W sobotnie wieczory Józefowa urządza w swej izbie zabawy taneczne. Meble pospychane w kąt, w ruch idzie gramofon i zaproszeni tańczą do rana, a Józefowa raczy gości wódką, piwem, kiełbasą z musztardą i chlebem. Zatłoczona izba unosi opary alkoholu i kłęby dymu lichych gatunków papierosów.

Na widok życia ludzi biednych, mieszkających w suterynach, ogarnia mnie uczucie litości, ale z drugiej strony dostrzegłam, że ludzie ci są zadowoleni i szczęśliwi. Poza jedzeniem i rozrywkami, innych potrzeb nie odczuwają.

Prócz stróżowej Józefowej w suterynach mieszka, również w jednej izbie, krawiec nazwiskiem Kurek. Nie tęgim jest fachowcem, to też w domu panuje niedostatek.

Kurek potrzeby domu łata, jak może, nawet trzyma dwie kury. W dzień przywiązuje kury za nogi na długich sznurkach do ramy okiennej, aby na ulicy szukały pożywienia, zaś na noc zabiera kury do mieszkania.

Jakiś psotnik przeciął sznurek i kura poszła na flankiery, a dzieciarnia pod oknem Kurka wołała: „Kurka pana Kurka uciekła”.

Mimo niepowodzeń życiowych, Kurek miał szczęście do dzieci. Tym razem żona powiła bliźnięta.

Stróżowa Józefowa zaczepiła Kurka.

-Panie Kurek, cóż pan robi? Kto widział na takie ciężkie czasy bliźnięta?

-Może Bóg da, że nie będą się chować?- powiedział Kurek.

Istotnie, po kilku dniach niemowlęta zmarły.

Te wielkie różnice społeczne rażą mnie. Na ulicach wystają bezrobotni, wielu wyeksmitowano z mieszkań za nie płacenie czyszu, a ta smierć niemowląt Kurka daje mi wiele do myślenia. Z drugiej strony widzę ludzi żyjących w dobrobycie, ale ta warstwa nie chce widzieć nędzy swych bliźnich.

Ojca reaktywowano. Zaproponowano mu stanowisko komendanta miasta, ale odmówił. Uzasadnił: „Komendantem miasta może być każdy oficer bez studiów”.