Polityka i trudna miłość.

Maj 1926. Ogrody i parki w kwieciu, niebo lazurowe, powietrze łagodne, ciepłe.

12 maja w kasynie oficerskim była herbatka z tańcami. Ponieważ ojciec uległ przeziębieniu, pojechałam na herbatkę z mamą. Przygrywał świetny zespół orkiestry wojskowej i tańczono modne tanga.

Około północy podszedł do mamy pułkownik Żebrowski i szeptał mamie do ucha. Z urywków rozmowy usłyszałam: „Tam leje się krew bratnia i lecą granaty, przerywam zabawę”.

Wdziałyśmy płaszcze, pułkownik odprowadził nas do powozu, a jako eskortę dał podoficera, polecając odstawić nas do domu.

W powozie mama milczy, twarz jej blada, przeżywa zdenerwowanie.

Nie miałam odwagi zapytać o przyczynę, tym bardziej, że obok stangreta siedział podoficer.

Powóz przystanął przed naszą kamienicą. Tu i ówdzie w oknach migocą światła. Mama dała stangretowi napiwek, nerwowo otwierała bramę i prawie biegiem podążyła na drugie piętro.

Wśród głuchej ciszy nocy, słychać było nerwowy zgrzyt otwieranych i zamykanych drzwi.

Mama wbiegła do sypialni ojca i poinfomowała go o tym, co zaszło w Warszawie. Ojciec wstał, wdział bonżurkę i podszedł do telefonu, by zaczerpnąć wieści u pułkownika Żebrowskiego.

Nazajutrz Lwów został zelektryzowany wypadkami w Warszawie. Młodzież akademicka manifestowała na cześć prezydenta Wojciechowskiego. Zdania w sferach wojskowych były podzielone. Niektórzy uważali rebeliantów za nic znaczący aglomerat, który rychło popadnie w dysolucję. Ojciec stał na stanowisku, że konstytucja jest suprema lex i należy jej oddać bezwzględny posłuch.

Zwyciężył marszałek Józef Piłsudski. W sferach wojskowych nastąpiło uspokojenie.

Przyjaźń z Mietkiem rośnie. Zaopatruje mnie w lekturę zasadniczo zakazaną przez rodziców. Znając mamę, wyczuwam jej niechęć do Mietka. Na to zaistniało wiele przyczyn.

Zaliczam siebie do grona młodzieży postępowej, wyznającej ideę demokratyzmu. By Mietka nie wprowadzić w kolizję, ograniczyłam spotkania w domu, a korzystamy z ogrodów publicznych i kina.

Jesienią 1926, generał Władysław Sikorski pożegnał Lwów. Był u rodziców z wizytą pożegnalną. Ojciec cenił walory generała,jako doświadczonego stratega. Uważał, że wypadki majowe, pociągną za sobą zmiany w armii.

Na dowódcę Okręgu Korpusu wyznaczono generała Popowicza.

Nazajutrz po objęciu stanowiska dowódcy, generał Popowicz zatelefonował do ojca i zapowiedział wizytę.

Przed wizytą generała, ojciec przeniósł srebrną plakietkę z podobizną marszałka Piłsudskiego z jadalni do salonu, bowiem generał Popowicz był starym legunem.

Długo czekał samochód dowódcy Okręgu Korpusu przed naszą kamienicą. Generał Popowicz żywo dyskutował z ojcem zaistniałe problemy polityczne i popijał czarna kawę z plasterkami cytryny.

W sferach wojskowych wybuchła sensacja, że generał Popowicz, jako pierwszemu złożył wizytę ojcu. Nawet Mietek, będąc nazajutrz u nas, spojrzał na plakietkę marszałka. Powiedział: „Mamy zmianę dowódcy Okręgu Korpusu”.

Wiosna rok 1927. Ciepłe wiatry osuszyły ulice. Z przyjemnością spacerowaliśmy po bocznych ulicach Lwowa, a kiedy nastała szarówka, Mietek odprowadzał mnie do domu.

Stoimy u bramy kamienicy. Nagle zza węgła domu wyszła mama. Podeszła ku nam, wręczyła Mietkowi książkę, powiedziała:

-Niech pan będzie tak łaskaw nie dostarczać podobnej lektury. Odprowadzać jej też nie trzeba. Ewa ma rodziców.

Mietek poczerwieniał, jak rak. Zdjął czapeczkę, ucałował rękę mamy i zdławionym głosem wyszeptał:

-Spełnię życzenie.

Mietek pożegnał mnie i odszedł.

Mama zasępiona. Idąc po schodach rozmyślałam: „Przecież czytałam Pittigriliego, Alraunę i inną zakazaną lekturę. Widocznie mama pragnie, bym zerwała przyjaźń z Mietkiem”.

Podniosłam skargę wobec ojca, ale ojciec w sprawie tej nie zajął stanowiska, poszłam więc z płaczem do babci.

Babcia wysłuchała, pogłaskała mnie po głowie, orzekła:

-Jak on cię prawdziwie kocha, uwaga mamy nie zrazi go.

Po czym babcia zaszła do mamy i odbyła długą rozmowę.

Nazajutrz, po zajściu tym, gdy wracałam z gimnazjum, oczekiwał mnie Mietek. Umówiliśmy spotkanie.

Po zajściu z mamą nawiedziło mnie złe przeczucie i ogarnął dziwny lęk. Nigdzie nie mogłam zagrzać miejsca, bo wszystko denerwowało mnie.

Z przedpokoju słyszę dzwonek. Czyżby przyszedł Mietek?

Wszedł ojciec. Z miejsca powiedział:

-Na Akademickiej spotkałem Mieczysława w towarzystwie jakiejś damy w czarnym futrze, z czerwonym kwiatem.

„Zapewne była to znajoma jego rodziców”-pomyślałam.

Nazajutrz po południu, idąc z mamą placem Bernardyńskim, spotkałyśmy Mietka w towarzystwie damy w czarnym futrze. Mietek poczerwieniał, złożył ukłon i poszedł dalej.

Mama potraktowała spotkanie Mietka, jako coś nieistniejącego, ale widząc moje zmieszanie, przystanęła przed wystawą sklepową z bielizną damską. Pragnęła odwrócić uwagę moją od tego spotkania. Ale umysł mój zaprzątała owa dama w czarnym futrze.

Nie wiedziałam, jak postąpić? Czy pójść na dzisiejsze spotkanie z Mietkiem, czy też znajomość z nim potraktować, jako przebrzmiałą. Ale postąpiłam inaczej.

Mietek, ze łzami w oczach wyjaśnił, że ta młoda brunetka to mężatka,  a on nie chcąc być niegrzecznym, odprowadza ją do domu.

Wyjaśnienie przyjęłam do wiadomości, ale odtąd począwszy, uczucie moje do Mietka uległo oziębieniu. Doszłam do przekonania, że Mietek nie uczciwością z głębi serca, tylko frazesami oplata idealizm, mając na uwadze swój czysto osobisty cel, toteż następne spotkanie odłożyłam, uzasadniłam brakiem czasu w związku z maturą.

Następnego dnia znowu spotkałam Mietka w towarzystwie owej damy w czarnym futrze. Złożył ukłon i poczerwieniał, jak rak.

Powróciwszy do domu, zaszłam do swego pokoju i płakałam. Obdarzyłam go prawdziwym uczuciem, wierzyłam w idealną miłość, ale spotkał mnie zawód.

Nazajutrz, około południa, przybiegł umyślny posłaniec z fiołkami i wizytówką Mietka. Napisał: Ewo! Wybacz mi”.

Z nastaniem szarówki poszłam na umówione spotkanie. Mietek wyraził żal. Zapewnił, iż było to jego ostatnie spotkanie. Ze łzami w oczach wyjawił

-Gdym ciebie spotkał wczoraj na Akademickiej, serce me ogarnęło przygnębienie. Miałem zamiar biec za tobą, ale zabrakło mi sił. Poszedłem do kina. Artystka była podobna do ciebie, a treść filmu, jak gdyby wyjęta z naszego życia. Po seansie ogarnął mnie serdeczny żal. Całą noc objawiałem skruchę, tęskniłem do ciebie. Błagam cię Ewo, wybacz mi.

Pochylił głowę. Pocałowałam go i przebaczyłam.

27 maja 1927. Lwów tonie w zieleni, tryska wiosną, a dla mnie zapanowała wiosna mego życia-matura.

Po południu zatelefonowałam do Mietka. Serdecznie pogratulował mi. Przybył z gratulacjami mój ojciec chrzestny, profesor Uniwersytetu, Dr Franciszek Smolka. Przyniósł jako upominek pieczątkę listową, oprawioną w półszlachetnym kamień, z wyrytymi moimi inicjałami.