Mrówka.

Lato 1929 rok. Na moją propozycję tegoroczne lato spędzimy w Radłowicach na majątku państwa Barańskich. Przypomni to, zwłaszcza ojcu, te beztroskie lata spędzone w Woli Starej, otoczonej wzgórzami, urwiskami i lasami bukowo-jodłowymi.

Dworek w Radłowicach miły, położony w parku. Mamy do dyspozycji kort tenisowy, samochód, konie, a wokoło otacza nas wspaniały krajobraz. Najmilsze są jednak wieczory przy lampie naftowej.

Po kilku dniach przyjechał Mietek. Przywiózł mi piękny futerał, komplet przyborów do manicure.

Pogoda dopisuje, warunki dobre, przyjazd Mietka umila mi wakacje.

Państwo Barańscy mają parę ostrowłosych terierów. Piesek Cikuś, suczka Jula, a szczenię Mrówka. Od rana do wieczora pieszczę Mróweczkę. Ma jedno oczko w różowej oprawie, drugie w czarnej. Robi wrażenie, że jedno oczko ma mniejsze.

Pan Barański podarował mi Mrówkę, ale rodzice nie są zdecydowani, czy zabrać Mrówkę do Lwowa.

W dniu wyjazdu mama zadecydowała, aby Mrówki nie brać. Umotywowała tym, że psinie będzie w mieście źle, a nam przysporzy kłopotów.

Walizki spakowane, tylko je zamknąć. Mietek poszedł do swego pokoju, aby zamknąć walizkę. Wtem zauważył w walizce podejrzany ruch. Odchylił garderobę i zastał śpiącą Mróweczkę. Gdy mama to zobaczyła, powiedziała:

-To będzie wierna psina, jej los przesądzony.

Dziadzio Barański przyniósł obrożę, wyśliskał Mrówkę, mówił:

-Mróweczko, tyś wygrała dolarówkę.

Mróweczka była wierną, nieodstępną przyjaciółką. Była moją powiernicą i towarzyszyła nam wszędzie.

Po wakacjach nalegałam, aby Mietek porzucił posadę i kończył studia, tym bardziej, iż czeka go służba wojskowa.

Mietek opuścił posadę i kontynuuje studia.

Z wiosną 1930 roku Mietek ukończył studia, uzyskał dyplom i tytuł magistra filozofii.

W czerwcu pojechaliśmy na wakacje do Radłowic. Mietek smutny, ma powołanie do wojska, do Rawy Ruskiej. Czeka nas rozłąka. Na spacery chodzimy razem i snujemy plany naszej przyszłości.

W ostatnich dniach sierpnia pożegnałam Mietka. Odjeżdża, by spełnić obowiązek wobec ojczyzny.

Okres rekrucki potrwa 6 tygodni. W tym to czasie niedzielne urlopy nie obowiązują. Codziennie otrzymuję długie listy, przeżywam z Mietkiem jego radości i jego troski.

We Lwowie są targi wschodnie. Nie wezmę w nich udziału. Przyrzekłam Mietkowi, że bez niego nie pójdę do kina, teatru, ani na bal. Siedzę w domu, czytam książki i żyję jego listami.

Po 10-ciu dniach rozłąki, ktos ostro zadzwonił. Przyjechał Mietek z podchorążówką zwiedzać targi i wstąpił na godzinę.

Po okresie rekruckim, Mietek przyjeżdżał co niedzieli, więc czas szybko schodził, a dni płynęły wartko.