Narowy Mietka.

Przy głównej ulicy Mickiewicza, gdzie wystaje zielona weranda, stoi domek czterech dziewcząt i „mamy” Jaworkowej. Domku tego wszyscy unikają, bo słynie w Przemyślanach z  kuźni plotek. Córy uchodzą za szyderczynie, wysiadują na werandzie, obserwują przechodniów, wyśmiewają ich i wyszydzają.

„Mama” Jaworkowa, słynie z ostrego języczka i zbierania plotek od służby domowej.

-Przepraszam, żem się spóźniła, bom była u pani Jaworkowej. Zaprosiła mnie do siebie, potraktowała wódką i wypytywała o państwo: jak mieszkają, co jedzą, co robią i co mówią?- usprawiedliwiała siebie moja posługaczka Bodakowa.

Nic nie powiedziałam, a posługaczka nie pytana dodała:

-Mówiłam same dobre rzeczy, ale pani Jaworkowa pytała, czy państwo żyją w zgodzie?

-Niech Bodakowa przestanie, ja plotek nie zbieram- powiedziałam.

Jacy to mali ludzie. Cóż sobie pomyśli posługaczka o tego rodzaju „paniach”, mających wygórowane aspiracje?

W tym roku Mietka ćwiczenia wojskowe ominęły. Wakacje spędzimy w Jamnej, w Karpatach, nad Prutem.

Okolica piękna, pogoda dopisuje, tylko nieprzyjemne są nocne burze połączone z gromami. Ciężko przeżywam te burze, gromy biją jeden za drugim, a echo gór pomnaża je wielokrotnie. Błyskawica pokrywa nisko opadłe sklepienie niebios, a grzmoty robią wrażenie, jak gdyby rozsadzały góry, zaś deszcz, smagany ostrym wiatrem, leje jak z cebra. Rosną potoki i unoszą odłamki oderwanych skał, gałęzi oraz dobytek Hucułów.

Poranki w Karpatach miłe. Powietrze przesycone wonią silnie pachnących kwiatów, niebo bezchmurne, jedynie naniesione zwały rdzawego piachu świadczą o burzy nocnej.

Mietek wykorzystuje wakacje na przygotowanie się do egzaminu pedagogicznego.

Październik 1933. Nastały chłody. Krajobraz przyprószony oziminą, a rolnicy pracują przy wykopkach buraków cukrowych. Jedziemy do Lwowa, bo Mietek zdawać będzie egzamin pedagogiczny. Egzamin piśmienny zdał celująco.

Mieszkamy u rodziców, w moim panieńskim pokoju. Mietek postanowił odwiedzić przyjaciela z podchorążówki Jasia Wieniawskiego, a ja poszłam z mamą na zakupy.

O godzinie 8-mej wieczorem powróciłyśmy ze sprawunków. Mietek spacerował przed kamienicą, oczekując nas.

Ledwo zdjęliśmy okrycia, Mietek począł opowiadać, jak spędził czas u Wieniawskich. Opowiadaniom nie było końca, wreszcie zakończył wizytę familijnym spacerem.

Oratorstwo Mietka nasunęło mi podejrzenie, iż mówi nieprawdę. Poznałam to po jego minie. Byłam przeświadczona, iż jeszcze gdzieś był i to chce ukryć przede mną.

Bezwiednie zapytałam Mietka:

-O której godzinie wyszedłeś od Jasia?

Mietek bez zastanowienia powiedział:

-O godzinie 4.30.

-Gdzieś ty jeszcze był?- zapytałam?

-Nigdzie- odpowiedział

-Toś ty szedł do domu od 4.30 do 8.00-mej wieczorem?

Mietek nic nie powiedział, tylko milczał.

-Słuchaj, tyś jeszcze gdzieś był?- ponowiłam zapytanie.

-Nie- powiedział krótko.

Na to w uniesieniu powiedziałam:

-Jeśli kłamiesz, życzę ci z serca, abyś nie zdał egzaminu.

Słowa me poczęły głęboko nurtować w umyśle Mietka. Po godzinnej, wewnętrznej walce, Mietek wszczął rozmowę, a oczy jego zdradzały upokorzenie i ściszonym głosem wyznał:

-Byłem u Jaworkowej. Mieszka z córkami we Lwowie. Zaprosiła mnie starsza Jaworkówna, którą spotkałem na terenie Uniwersytetu, na herbatkę, w której brała udział sama młodzież, a ja „zabawiałem” mamę Jaworkową. Prawdę mówiąc, rad byłem, gdy opuściłem ten dom.

-Nie dobrze postapiłeś, osądź sam siebie- powiedziałam.

Nazajutrz Mietek zdawał egzamin ustny. Powrócił około godziny 2-giej po południu, był czerwony, jak rak i ode progu powiedział:

-Nie zdałem, mam poprawkę.

W oczach Mietka dostrzegłam zdziwienie, upokorzenie i złość. Pierwszy raz nie zdał egzaminu, bo dotąd wszystkie egzaminy zdawał celująco.

Podeszłam i pocałowałam go.

Ze względu na ciężkie położenie gospodarcze kraju, postanowiliśmy w bieżącym karnawale nie uczęszczać na zabawy.

Wiosną 1934 co chwila któraś z pań powiada: „Jaka pani wciąż zgrabniutka”.

Nie rozumiałam, co powiedzenia te znaczą, dopiero ciocia Mania, jadąc pociągiem do Lwowa, usłyszała rozmowę, jaką wiodły dwie przemyślańskie panie, iż w sierpniu rodzić będę dziecko. Niestety, to nigdy nie miało miejsca.

Lipiec spędziliśmy na Helu, korzystając z kąpieli morskich. Z Helu odbywaliśmy wycieczki do Zoppot, Gdańska i Oliwy. W Oliwie zachwycały nas w kościele organy, misternie wyrzeźbione przez mnichów.

Morze, jako żywioł, pociągało Mietka. Lubiał spacery nad brzegiem morza, podziwiał morze, gdy było spokojne. Pokryte lekkimi falami, Mietek porównywał morze z gęstą oliwą. Potęgę i grozę Bałtyku odczuwaliśmy podczas sztormu, kiedy wzburzone morze niesamowicie huczało.

W drodze powrotnej z Helu wstąpiliśmy do Lwowa, do moich rodziców. Mietek wdział mundur i pojechał na 4-ro tygodniowe ćwiczenia wojskowe do Złoczowa. Pozostałam we Lwowie, by dokupić różne drobiazgi dla domu.

W połowie sierpnia pojechałam do Złoczowa. Zamieszkałam w hotelu „Warszawskim”, gdzie wodę do mycia przynoszono w dzbanku. Pobyt w Złoczowie był miły. Wieczorami chodziliśmy do kina i teatrzyków.

Po ćwiczeniach wojskowych dostrzegłam u Mietka znarowienie. W domu, w roli profesora, był poważny, kulturalny, taktowny i cechowała go ogłada towarzyska. Po ćwiczeniach cechy dodatnie były przytępione, występowała u niego szorstkość, sztuczna bufonada i zarozumiałość. Za każdym razem, po ćwiczeniach wojskowych, kosztowało mnie to sporo czasu, zanim zaprowadziłam Mietka na właściwy tor.